Çok eski zamanlarda ülkenin birinde bir kadınla iki kızı yaşarlardı. Kızlardan biri öz, diğeri üveydi. Öz kızı çirkin, kötü kalpli ve beceriksizdi. Üvey kızı ise çok güzel, iyi kalpli ve çok becerikliydi.
Kadın büyücüydü. Üvey kızını hiç sevmezdi. Ondan nefret ederdi.
Vaktiyle bir asker varmış. Uzun yıllar krala canla başla hizmet etmiş. Savaş sona erip de asker, aldığı birçok yara yüzünden daha fazla hizmet edemeyecek duruma gelince, kral kendisine demiş ki:
-Köyüne gidebilirsin, bundan sonra sana gereksinmem yok. Artık eline para geçmeyecek, çünkü bana karşılığında hizmet eden ücret alır.
Bir zamanlar, çok uzaklardaki bir ülkede bir köy vardı. Bu köyde Mehmet isimli yakışıklı mı yakışıklı, akıllı mı akıllı bir genç yaşardı.
O sene köyde kıtlık oldu. Mehmet ve ailesi çok zor günler geçirdiler. Ailesinin bu durumuna dayanamayan Mehmet, şehre
gidip para kazanmaya karar verdi.
İki katır yürüyormuş yan yana, Biri yulaf yüklüymüş, biri para:
Köylülerden tuz vergisi toplamışlar. Koca bir heybe dolusu mangır. Para yüklü katırda bir çalım, bir çalım, Başı havalarda, boynunda çıngırak şıngır mıngır: Zenginim zengin der gibi, sağa sola. Derken eşkıyalar sökün etmiş; Doğru vergi katırının üstüne tabii… Yakalamış geminden, durdurmuşlar. Katır diretmiş, savunmaya kalkmış parayı. Eşkıyalar da veryansın etmiş sopayı.
Çocuk İle Kurt
Yüksek bir kayanın üstünde duran çocuğun biri, aşağıdan bir kurdun geçmekte olduğunu görmüş. Başlamış onu aşağılamaya, onunla alay etmeye. Kurt durup şöyle bir bakmış. “Korkak!” demiş. “Beni kızdıracağını mı sanıyorsun? Beni aşağılayan sen değilsin, üstünde durduğun o yüksek kaya!”
Aç tilkinin biri bir asmanın altına gelmiş. Asma da ne asmaymış ya! Olgun üzümleri salkım salkım sarkıyor, adamın ağzını sulandırıyormuş. Tilki, üzüm yemek için bir zıplamış, iki zıplamış, ama salkımlara yetişememiş.
Bundan uzun uzun yıllar önce bir ülkede cimri bir adam yaşarmış. Öyle cimriymiş ki bütün mallarını altınla değiştirmiş. Bir çuval altını olunca da gidip bir ağacın dibine gömermiş. Hikaye
Aklı fikri hep altınlarındaymış. Onları düşünmekten gözüne uyku girmez olmuş. Yemeden içmeden kesilmiş. Gece gündüz demez, aklına estiği zaman gider, toprağı kazarmış. Sonra altınlarını bir bir sayarmış.
Hikaye: Durmadan yalan söyleyen bir çocuk vardı. Bu yüzden onu hiç kimse sevmezdi. Ondan “Şu yalancı çocuk mu? Hani hep yalan söyleyen?” diye bahsederlerdi.
Yalancı olarak tanınmak çok kötü şey. Arada bir doğru söyleyecek olsanız bile kimse size inanmaz. İşte bizim küçük yalancının başına da böyle bir felaket geldi.
Bir gün annesi küçük yalancıyı evde bırakıp çarşıya gitti. Giderken de sıkı sıkı tembih etti:
Külkedisi Sinderella Masalı; Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde uzak ülkelerin birinde, bir kral varmış. Bu kralın çok sevdiği bir karısı ve Sinderella adında dünyalar güzeli bir kızı varmış. Sinderella, güzel olduğu kadar iyi kalpliymiş de. Kralın ve Sinderella’nın mutluluğu kraliçenin ölümüyle bozulmuş. Kral bir süre sonra yeniden evlenmiş. Yeni karısı ise oldukça kıskanç, kötü kalpli bir kadınmış. Kralın yeni karısından da iki kızı olmuş.